Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε η αποχώρηση του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον πάγκο του Ολυμπιακού και θα ήθελα να κάνω έναν μίνι απολογισμό για τον άνθρωπο αυτό και κυρίως για τον προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη...
Όταν σταμάτησε το μπάσκετ ασχολήθηκε με την προπονητική και έγινε προπονητής της εθνικής ομάδας με την οποία έφτασε στα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ του 1998, που γινόταν στην Αθήνα, όπου και αποκλείστηκε στην παράταση από την Γιουγκοσλαβία του Ζελιμιρ Ομπράντοβιτς. Το ίδιο ακριβώς πέτυχε και στο Ευρωμπάσκετ της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή του 1997, όπου και πάλι έφτασε μέρχι τους 4 και αποκλείστηκε από την ομάδα του Ομπράντοβιτς...
Στην συνέχεια ανέλαβε προπονητής του Πανιωνίου και το 2002 του Αμαρουσίου, μίας ομάδας που ήταν καινούρια στην Α1 κατηγορία. Σε μία εποχή που ο Παναθηναϊκός δεν είχε αντίπαλο στην Ελλάδα και που ο Ολυμπιακός περνούσε τα πέτρινά του χρόνια, ο Γιαννάκης ανέβασε το Μαρούσι με αποκορύφωμα το 2004 όπου και έφτασε μέρχι και τους τελικούς της Α1, όπου με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, λογικό να μην έχει και μεγάλη τύχη, όμως το να φτάσει μία ομάδα σαν το Μαρούσι στην δεύτερη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος είναι σπουδαία επιτυχία...
Αργότερα, ο Γιαννάκης επέστρεψε στον πάγκο της εθνικής μας ομάδας, όπου πέτυχε όσα δεν κατάφερε στην πρώτη του θητεία. Κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2005 και έφτασε την εθνική σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην ιστορία της το 2006, πετυχαίνοντας στον ημιτελικό μία από τις ιστορικότερες προκρίσεις στην ιστορία, απέναντι στις Η.Π.Α., ενώ τελικά συνετρίβη στον τελικό από τους αχτύπητους Ισπανούς...
Το 2008 κλήθηκε να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση στην προπονητική του καριέρα σε συλλογικό επίπεδο, μέχρι εκείνο το σημείο, αναλαμβάνοντας τον Ολυμπιακό. Μία ομάδα που εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να ανακάμπτει από τα πέτρινα χρόνια και να προσπαθεί να ανταγωνιστεί ξανά τον Παναθηναϊκό. Είχε ήδη ξαναβρεθεί στην δεύτερη θέση και αυτό που ήθελε ήταν να κατορθώσει να κατακτήσει και την πρώτη μετά από τόσα χρόνια...
Στην πρώτη του χρονιά, ο Γιαννάκης έχασε κατά κράτος από τον Παναθηναϊκό του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, αφού συνετρίβη μέσα στο ΣΕΦ με 64-82 και έχασε και τον τελικό του κυπέλλου λίγο αργότερα, παρουσιάζοντας όμως σαφώς πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο. Τελικά έχασε και το πρωτάθλημα από τον ΠΑΟ με 3-2 νίκες.
Στην δεύτερη του χρονιά, την περσινή δηλαδή, έκανε ένα μικρό βήμα παραπάνω. Κατέκτησε πλεονέκτημα έδρας για τα play-off του πρωταθλήματος, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, ξαναέχασε το κύπελλο στον τελικό από τον ΠΑΟ, ενώ έφτασε την ομάδα σε final-4 της Ευρωλίγκας μετά από επίσης πάρα πολλά χρόνια. Τελικά και τους 3 τίτλους τους έχασε από την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, η οποία έσπασε το πλεονέκτημα έδρας στο πρώτο ματς των τελικών στο ΣΕΦ, σε ένα ματς που κρίθηκε στο καλάθι, ενώ στο καλάθι έχασε και την πρόκριση στον τελικό του final-4 σε ένα πραγματικό ντέρμπι!
Τέλος, η τελευταία του χρονιά στον Ολυμπιακό ήταν η φετινή, όπου ανέβασε ξανα ένα σκαλί πιο πάνω τον Ολυμπιακό, αφού κατέκτησε τίτλο για την ομάδα του Πειραιά μετά από πολλά χρόνια κερδίζοντας στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Επίσης στην Ευρώπη έφτασε ακόμα πιο κοντά στην υπέρβαση, φτάνοντας σε τελικό για πρώτη φορά μετά το ιστορικό 1997 για την ομάδα του Ολυμπιακού, όπου και έχασε από τους πανίσχυρους ισπανούς της Μπαρτσελόνα, ενώ στο πρωτάθλημα Ελλάδος, έχοντας μειονέκτημα έδρας, έφτασε για πρώτη φορά τόσο κοντά σε νίκη στο ΟΑΚΑ παίζοντας για πρώτη φορά στα ίσα τον Παναθηναϊκό, αφού έφτασε να προηγείται με +14 λίγο πριν το τέλος της τρίτης περιόδου. Τελικά έχασε το ματς και γι' αυτό έφταιγε η διαιτησία σύμφωνα με τον ίδιο. Όπως και να είχε, τελικά στον τέταρτο και τελευταίο τελικό που έγινε στο ΣΕΦ φάνηκε η ανωτερότητα του ΠΑΟ, όπου ήλεγχε το παιχνίδι σε όλη την διάρκειά του, παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν σε εκείνο το γήπεδο εκείνη την ημέρα...
Πιστεύω λοιπόν πως ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, που όμως ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς τον έκανε να μοιάζει αποτυχημένος. Μπορεί να γέλασα μαζί του και να τον κορόιδεψα αρκετά όσο ήταν στον Ολυμπιακό, όμως αν θέλετε την γνώμη μου στα σοβαρά, πιστεύω πως πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους προπονητές που έχει το θετικό πως ακόμα και τα αρνητικά του, μπορεί και τα βελτιώνει. Το μόνο που με χάλασε σε αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι υπερέβαλλε στο κλαψούρισμα σε κάθε ματς με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό και ότι παρασύρθηκε από το Πειραιώτικο πνεύμα, ότι πρέπει να ζητάμε από τους διαιτητές παραπάνω απ' όσα αξίζουμε...
Ο Γιαννάκης στην μέχρι τώρα προπονητική του καριέρα, 2 πράματα δεν έχει μπορέσει να κερδίσει: Τον Ομπράντοβιτς και τους Ισπανούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου