Σκέψεις περί Δημοκρατίας: Μέρος 1ο

Έχω πει στο παρελθόν πως είμαι υποστηρικτής ενός αμεσοδημοκρατικού πολιτικού συστήματος, επειδή θεωρώ πως το παρόν σύστημα δεν είναι δημοκρατικό. Τώρα θα προσπαθήσω να μιλήσω πιο αναλυτικά ως προς αυτό το θέμα, χωρίζοντας το θέμα σε 3 αναρτήσεις. Σε αυτή την ανάρτηση θα εξηγήσω για ποιο λόγο νιώθω πως απουσιάζει η δημοκρατία στη χώρα μας:

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Για να πούμε αν υπάρχει δημοκρατία ή όχι, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι σημαίνει "δημοκρατία". Σας παραθέτω λοιπόν τον ορισμό από το wikipedia:

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία: των πολιτών, στην άμεση δημοκρατία, ή κάποιων αντιπροσώπων τους, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Σύμφωνα με την πρώτη πρόταση η εξουσία λέει πηγάζει από τον λαό. Αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα για τους εξής λόγους:

• Η πλειοψηφία του λαού δεν θέλει το ΔΝΤ, κι όμως το έχει.
• Η πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί πως το χρέος θα πρέπει να το πληρώσουν οι μη έχοντες την ώρα που οι έχοντες την βγάζουν λάδι. Κι όμως αυτό γίνεται.
• Η πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί με την διάλυση της δημόσιας υγείας όπου πλέον για να ζήσεις θα πρέπει να έχεις χρήματα αλλιώς σε αφήνουν να πεθάνεις. Κι όμως το να πάρεις τα φάρμακά σου είναι πλέον κάτι που κοστίζει.
• Η πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί με την μη ύπαρξη δωρεάν παιδείας. Κι όμως το να μιλάμε για δωρεάν παιδεία πλέον καταντάει αστείο.
• Η πλειοψηφία του λαού δεν συμφωνεί με τους υπέρογκους μισθούς των βουλευτών. Κι όμως συνεχίζουν να τους παίρνουν. Και μέσα σε όλα αυτά είναι και αποτυχημένοι.
• Η πλειοψηφία του λαού είναι αντίθετη με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών (άρθρο 86 του συντάγματος). Κι όμως αυτός ο νόμος-έκτρωμα παραμένει ως έχει.
• Η πλειοψηφία του λαού διαφωνεί με νόμους που επιτρέπουν την παραγραφή εγκλημάτων που έκαναν πολιτικοί και που είχαν ως κατάληξη την μη τιμωρίας τους. Κι όμως τέτοια νόμοι εξακολουθούν να υφίστανται.

Αυτές λοιπόν είναι ενδεικτικά κάποιες περιπτώσεις που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό όπου η εξουσία φαίνεται να μην πηγάζει από τον λαό.

Στην συνέχεια του παραπάνω ορισμού της λέξεως "δημοκρατία" αναφέρεται ως κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία. Αυτό όλοι μας ξέρουμε πως δεν συμβαίνει αφού το μόνο για το οποίο αποφασίζει ο λαός με ψηφοφορία είναι ποιο κόμμα θα τον κυβερνήσει κάθε 4 χρόνια. Από την στιγμή που δεν υπάρχουν δημοψηφίσματα, καμία απόφαση δεν είναι δυνατόν να παρθεί από τον λαό.

Έχουμε όμως, έστω και αυτό που λέμε "αντιπροσωπευτική δημοκρατία"; Για να δούμε:

Στην περίπτωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε εμείς, ο λαός εκλέγει τους αντιπροσώπους του. Τι σημαίνει όμως αντιπρόσωπος; Αντιπρόσωπος είναι αυτός τον οποίο έχει εξουσιοδοτήσει κάποιος ώστε να πάρει αποφάσεις γι' αυτόν. Η κυβέρνηση λοιπόν είναι ο αντιπρόσωπος του λαού. Δηλαδή ο λαός έχει εξουσιοδοτήσει το κυβερνών κόμμα να πάρει αποφάσεις γι' αυτόν. Καλά μέχρι εδώ.

Όμως κάτω υπό ποια διαδικασία ο λαός δίνει αυτή την εξουσιοδότηση στο εκάστοτε κόμμα για να κυβερνήσει; Η διαδικασία αυτή είναι οι εκλογές. Πριν όμως φτάσουμε στις εκλογές πρέπει να γίνει μία άλλη διαδικασία. Πρόκειται για την διαδικασία της "γνωριμίας" του λαού με τα κόμματα, γιατί πως είναι δυνατόν να επιλέξεις και να ψηφίσεις κάποιον που δεν γνωρίζεις;

Για να γίνει λοιπόν αυτή η γνωριμία τα κόμματα οργανώνουν ομιλίες των αρχηγών τους, ενώ παράλληλα ανακοινώνουν και το πρόγραμμά τους, στο οποίο αναφέρονται με περισσότερες λεπτομέρειες αυτά τα οποία θα κάνει το κόμμα αυτό, εάν εκλεγεί να κυβερνήσει. Εν ολίγοις μέσω των ομιλιών και του προγράμματος, φαίνονται οι θέσεις και οι πολιτικές απόψεις του κάθε κόμματος. Βάσει αυτών των διαδικασιών γνωριμίας λοιπόν, ο λαός επιλέγει το καλύτερο, κατά την γνώμη του, κόμμα, ή αν θέλετε, το λιγότερο κακό.

Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε πως υπάρχει αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Όμως, 

• Τι γίνεται εάν ο λαός δεν έχει την δυνατότητα να γνωρίσει τα υποψήφια κόμματα σύμφωνα με τις παραπάνω διαδικασίες;
• Τι γίνεται εάν οι ομιλίες των πολιτικών καταντούν ένα πανηγύρι όπου οι πολιτικοί λένε μεγάλες κουβέντες λαϊκίζοντας, χωρίς ποτέ να μπαίνουν σε λεπτομέρειες και συγκεκριμένη επιχειρηματολογία;
• Τι γίνεται όταν οι πολιτικοί δίνουν περισσότερη βάση στο πως θα εκφραστούν σε μία ομιλία τους, στο πως θα κουνήσουν τα χέρια τους, στο πότε θα υψώσουν τον τόνο της φωνή τους για να αγγίξουν και να φανατίσουν τον κόσμο, στο τι εκφράσεις θα χρησιμοποιήσουν για να πουν την άποψή τους, παρά στο ποια πραγματικά είναι η άποψή τους και το πρόγραμμά τους;

Επίσης,

• Τι γίνεται όταν οι υποσχέσεις των πολιτικών δεν πραγματοποιούνται μετά την εκλογή τους;
• Τι γίνεται όταν οι πολιτικοί έχουν την ελευθερία να λένε ψέματα, καλυπτόμενοι από το ίδιο το Σύνταγμα;
• Τι γίνεται όταν οι πολιτικοί έχουν την δυνατότητα να πειράξουν τον εκλογικό νόμο και να τον φέρουν στα μέτρα τους ώστε να μειώνουν τα ποσοστά που απαιτούνται για να υπάρχει αυτοδυναμία για μία κυβέρνηση;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι νομίζω αυτονόητη...

Σε όλες λοιπόν τις παραπάνω περιπτώσεις δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δημοκρατία. Ούτε καν για αντιπροσωπευτική δημοκρατία! Διότι ο λαός εκτός του ότι δεν γνωρίζει προσωπικά κανέναν υποψήφιο, πλέον δεν γνωρίζει ούτε ποιες είναι οι πολιτικές απόψεις του καθενός, ούτε τι πρόκειται να εφαρμόσει εάν εκλεγεί το κόμμα του ως κυβέρνηση. Με απλά λόγια, χάνουν την αξία τους και οι μοναδικές διαδικασίες που υπήρχαν ώστε να επιτευχθεί η "γνωριμία" που λέγαμε πιο πριν.

Αφού συμφωνούμε πως όταν συμβαίνουν τα παραπάνω, τότε δεν υπάρχει δημοκρατία, αρκεί πλέον να αποδείξουμε πως αυτά τα πράματα συμβαίνουν στην χώρα μας ώστε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατία. Ούτε αντιπροσωπευτική ούτε τίποτα! Πάμε λοιπόν...

Πιστεύω πως ένα βιντεάκι αρκεί για να καταλάβουμε πόσο διαφορετικά είναι αυτά που λένε οι πολιτικοί πριν τις εκλογές, σε σχέση με αυτό που εφαρμόζουν μετά από αυτές. Δείτε λοιπόν τι έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου πριν τις εκλογές. Πρόκειται για ένα βίντεο που σίγουρα θα έχετε δει πολλές φορές, αλλά πάντα αξίζει να το βλέπουμε για να θυμόμαστε πόσο ακραία αντιδημοκρατική είναι η κατάσταση που βιώνουμε...

Πιστεύω πως ο άνθρωπος έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Δεν είπε ένα και δύο ψέματα, ώστε να αφήσει κάποιο παραθυράκι να πει κανείς κάτι ώστε να τον δικαιολογήσει. Ο άνθρωπος ήταν σαν να είχε βάλει στοίχημα με κάποιον πως όσο καθαρά και αν το κάνει να φανεί πως λέει ψέματα, πάλι θα βρεθούν πρόβατα να τον στηρίξουν. Κι όμως η ιστορία αποδεικνύει πως ότι και να γίνει πάντα θα υπάρχουν πρόβατα.

Εν πάση περιπτώσει, δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναλύσω μία μία τις φράσεις του για να σας αποδείξω πως αυτά που είπε προεκλογικά ήταν εντελώς διαφορετικά με αυτά που έκανε μετεκλογικά.

Οπότε το συμπέρασμα είναι σαφές:
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ψέματα προεκλογικά και να μην τιμωρούνται. Οπότε το να ψηφίζεις το κόμμα το οποίο έχει απόψεις και θέσεις παρόμοιες με τις δικές σου, δεν έχει νόημα γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορείς να γνωρίζεις ποιες είναι οι πραγματικές θέσεις του κόμματος. Εκτός και αν γνωρίζεις προσωπικά τους υποψηφίους, αλλά αυτό στα πλαίσια ενός ολόκληρου λαού δεν είναι εφικτό.

Όλα τα παραπάνω που έγραψα, θεωρώ πως αρκούν για να πούμε πως έχουμε αποδείξεις και βάσιμα επιχειρήματα ώστε να αποκαλούμε τον παρόν πολίτευμα ως ολιγαρχικό και να αρνούμαστε την λέξη δημοκρατία. Ωστόσο, θα συνεχίσω λίγο ακόμα γιατί πιστεύω πως υπάρχει και κάτι άλλο το οποίο νομίζω πως αξίζει να θίξουμε:

Ξεκινάω λοιπόν προσφέροντάς σας μία μικρή πληροφορία. Τα κόμματα τα οποία έθεσαν υποψηφιότητα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αυτές του 2009, ήταν 23 στον αριθμό!

Ερώτηση: Εσείς πόσα κόμματα γνωρίζατε όταν πηγαίνατε να ψηφίσετε, ή πόσα κόμματα γνωρίζετε έστω και μέχρι σήμερα; Γνωρίζετε τα 5 της βουλής; Μήπως γνωρίζετε και 2-3 επιπλέον εκτός βουλής;

Άντε να γνωρίζετε συνολικά 10 κόμματα σας λέω εγώ (αν και αμφιβάλλω για την πλειοψηφία του κόσμου). Στην πραγματικότητα τα 10 κόμματα που με το ζόρι γνωρίζει ο μέσος Έλληνας, δεν είναι ούτε τα μισά από τα υποψήφια κόμματα!!!

Θα μου πείτε, και τι σημαίνει αυτό; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Σκεφτείτε πως έχετε μία εταιρία και θέλετε να βρείτε έναν άνθρωπο να κάνει μία συγκεκριμένη δουλειά, για παράδειγμα ψάχνετε για έναν άνθρωπο που θα καλύψει την θέση του προϊσταμένου ενός τμήματος. Για αυτή την θέση υπάρχουν 23 υποψήφιοι, οι οποίοι ισχυρίζονται, ο καθένας για τον εαυτό του, πως είναι ικανοί να δουλέψουν από αυτή τη θέση. Έτσι εσείς τους ζητάτε να σας μιλήσουν για τον εαυτό τους, για τα προσόντα τους και κυρίως για το σχέδιο που έχουν ώστε να βοηθήσουν το τμήμα αυτό που θα αναλάβουν να πάει μπροστά.

Σκεφτείτε τώρα το εξής: Αφού μιλήσουν και οι 23, εσείς θα έχετε παρακολουθήσει με προσοχή μόνο τους 5, τους 7 ή τους 10 από τους 23, ενώ τους υπόλοιπους θα τους έχετε αγνοήσει πλήρως καθώς μιλούσανε. Σε αυτή την περίπτωση ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Μα φυσικά το αποτέλεσμα θα είναι να έχετε απορρίψει την πλειοψηφία των υποψηφίων χωρίς στην πραγματικότητα να έχετε ακούσει κάτι άσχημο από αυτούς, και τελικά θα έχετε επιλέξει έναν από τους λίγους που έτυχε να ακούσετε. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, δεν πιστεύετε πως οι πιθανότητες για λάθος επιλογή είναι περισσότερες απ' ότι για την σωστή; Το πιστεύετε, δεν το πιστεύετε, έτσι είναι!

Συμπέρασμα: Το γεγονός πως τα ΜΜΕ δεν προβάλουν ισότιμα τους υποψήφιους, με συνέπεια ο λαός να μην γνωρίζει καν την πλειοψηφία των κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές, και το γεγονός πως την ίδια ώρα η νομοθεσία το επιτρέπει αυτό, είναι ένα ακόμα στοιχείο που υποβαθμίζει την έννοια της δημοκρατίας, αφού αφήνει την τελευταία ανυπεράσπιστη.

Και το ακόμα πιο βρώμικο της ιστορίας είναι πως τα κόμματα τα οποία τελικά προβάλλονται και γνωρίζει ο λαός, είναι τα κόμματα που έχουν την μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα ώστε να διαφημιστούν στα κανάλια και στους δρόμους. Αν το ψάξετε, θα δείτε πως κάθε φορά εκλέγονται αυτά τα κόμματα τα οποία ξόδεψαν περισσότερα χρήματα στην προεκλογική τους περίοδο. Πιστεύω πως αυτό το στοιχείο είναι ότι πιο τραγικό για ένα πολίτευμα που θέλει να λέγεται "δημοκρατία". Δείτε και το παρακάτω βίντεο για να καταλάβετε:

Να πούμε και κανένα θετικό τώρα; Ας πω λοιπόν και κανένα θετικό ώστε να νιώθω και αντικειμενικός.

Το καλό λοιπόν στη σημερινή κοινωνία είναι πως υπάρχουν κάποιες έννοιες ελευθερίας που τις απολαμβάνει ο πολίτης. Για παράδειγμα, εγώ εδώ τώρα γράφω κάτι που κατακρίνει το πολίτευμά μας, όμως (νομίζω) δεν κινδυνεύω από κανέναν. Υπάρχει δηλαδή η ελευθερία του λόγου. Μπορεί πράγματι ο καθένας να πει το οτιδήποτε χωρίς να φοβάται μην τον πάνε φυλακή επειδή απλά είπε την άποψή του.

Επίσης, υπάρχει ελευθερία στο να διαδηλώσει κανείς. Μπορεί ο λαός να βγει στους δρόμους και να διαμαρτυρηθεί εάν νιώσει αδικημένος με κάτι. Φυσικά με το να διαδηλώσεις στους δρόμους δεν πρόκειται κανένας ολιγάρχης εξουσιαστής να σου δώσει σημασία, ωστόσο είναι ένα θετικό τουλάχιστον το γεγονός ότι μπορείς να βγεις έξω και να το φωνάξεις χωρίς να φοβάσαι. Τι κι αν σε έχουν χεσμένο. Άλλο θέμα αυτό.

Φυσικά αυτά τα 2 θετικά δεν ισχύουν σε απόλυτο βαθμό. Για παράδειγμα, ναι μεν μπορείς να λες ότι θες, όμως αν αυτά που λες φτάσουν στο σημείο να επηρεάσουν τόσο κόσμο ώστε να προκαλείς πρόβλημα στο σύστημα, τότε δεν θα είναι καθόλου απίθανο να σε φιμώσουν. Επίσης, αν όταν διαδηλώνεις υπάρχει κίνδυνος να μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος ή αν απλά έχουν όρεξη οι αστυνομικοί, τότε δεν θα είναι καθόλου απίθανο να φας δακρυγόνα και ξύλο, ακόμα και αν δεν έχεις καθόλου επιθετική συμπεριφορά. Ακόμα και αν διαδηλώνεις ειρηνικά. Επίσης εάν πέσεις και σε κανέναν αστυνομικό που έχει νεύρα εκείνη την μέρα, ε μπορεί και να φας και καμία σφαίρα και να σε κλαίμε (βλέπε Γρηγορόπουλο).

Σίγουρα τα πράγματα σχετικά με την ελευθερία του λόγου είναι καλύτερα απ' όπως ήταν στην δικτατορία του Παπαδόπουλου, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά προβλήματα και σε αυτούς τους τομείς.

Μία τελευταία ένσταση είναι το θέμα των εκλογών.

Αναρωτιέμαι, γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρος τρόπος να δείξεις εμπράκτως την αποδοκιμασία σου προς το σύστημα αυτό και προς όλα τα κόμματα; Κάποιοι χρησιμοποιούν την αποχή, όμως παρόλο που φτάνουν από το 30% μέχρι και το 50% οι απέχοντες, κανείς δεν δίνει σημασία. Μία άλλη άποψη λέει πως αν συμπληρωθούν 50%+1 λευκά τότε διαλύονται όλα τα κόμματα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν ξέρω πόσο ισχύει αυτό, όμως εγώ ρωτώ:
Δεν είναι εντελώς τραγικό ο πολίτης να μην γνωρίζει ούτε καν ποιοι είναι οι βασικοί κανόνες των εκλογών και με ποιον τρόπο θα εκφράσει αυτό που πιστεύει; Και μην μου πείτε πως είναι δική του ευθύνη να το ψάξει, γιατί όλα αυτά θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα προς όλους και όχι μία πληροφορία που χρειάζεται έρευνα για να την μάθεις.

Κλείνω λέγοντας το εξής:

Σε μία πρώτη φάση αποδείξαμε πως στις μέρες μας, εν έτη 2011, δεν υπάρχει αληθινή δημοκρατία στη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Ωστόσο, αυτό που εμένα μου φέρνει ανατριχίλα και με τρομάζει περισσότερο, δεν είναι το γεγονός πως οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας κάνουν ότι μπορούν για να εξουσιάσουν αντιδημοκρατικά, αλλά το γεγονός πως ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ.

Και φυσικά αυτό το λέω για το άρθρο 86 που ανέφερα πιο πάνω και για το γεγονός πως δεν προβλέπεται καμία τιμωρία για τα ψέματα των "αντιπροσώπων μας", ούτε δίνεται η δυνατότητα στον λαό να ανακαλέσει μια κυβέρνηση όταν νιώσει προδομένος, ούτε προβλέπει τακτά δημοψηφίσματα, ούτε καν προβλέπει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος κατ' εντολήν του λαού. Αφήνει όλες μα όλες τις αποφάσεις στα χέρια των ολιγαρχών πολιτικών μας. Πως είναι δυνατόν αυτό το πολίτευμα να έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται "δημοκρατία";

Εδώ ολοκληρώνεται το 1ο μέρος περί δημοκρατίας. Διαβάστε εδώ το 2ο μέρος όπου αναλύω πως ονειρεύομαι το ιδανικό πολίτευμα.