Ο αγώνας συνεχίζεται...

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011. Μία ημέρα που πιστεύω πως γράφτηκε ιστορία. Λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση, αλλά μας την έκανε στο παραπέντε ο γιωργάκης. Όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Πρόκειται για μία από τις σπουδαιότερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών.

Οι "αγανακτισμένοι" τελικά αποδείχτηκαν ένα κίνημα με πολύ ουσία και αξία και ήρθαν να αποδείξουν στα παπαγαλάκια πως είναι πολύ σημαντική η δική τους παρουσία σε αυτές τις διαμαρτυρίες και πως δεν έχει καμία σχέση με κανένα πολιτικό παιχνίδι κάποιου κόμματος.

Εχτές έγιναν πολλά. Πολλά που ως "αγανακτισμένοι" δεν τα είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες ημέρες, ωστόσο τα περιμέναμε για την συγκεκριμένη ημέρα. Ήταν μία ημέρα εξάλλου, όπου ο κόσμος που είχε ως σκοπό να απαιτήσει άμεσες αλλαγές και πτώση της κυβέρνησης. Αυτό θα συνέβαινε αρχικά με αποκλεισμό της Βουλής από το πρωί.

Όμως τελικά η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει τα σκυλιά της (αστυνομία) να στήσουν τοίχο με σίδερα, ώστε να αποτραπεί με το έτσι θέλω αυτό το εγχείρημα. Επίσης, η φασιστική κυβέρνηση που έχουμε, έδωσε εντολή να κλείσει ο σταθμός του μετρό στην στάση "Ευαγγελισμός", όπου ήταν το ένα από τα 3 σημεία της συνάντησης. Όταν ενημερώθηκα γι' αυτά δεν είχα ανέβει Σύνταγμα ακόμα. Ομολογώ πως ένιωθα πολύ θυμό όταν το έμαθα. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, πόσο χαμηλά θα πέσει αυτή η κυβέρνηση πια;

Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται εντονότερα μετά τις 10 το πρωί, ενώ λίγο αργότερα ξεκίνησαν και οι πρώτες φασαρίες με τους "κουκουλοφόρους" να ρίχνουν πέτρες σε τράπεζες και να "αναγκάζουν" τους συνεργάτες τους (αστυνομία) να ρίξουν τα δακρυγόνα. Οι "αγανακτισμένοι" επιτέθηκαν στους κουκουλοφόρους, αποδεικνύοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, πως δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το παρακράτος που δρα σε κάθε διαδήλωση.

Μέσω των δακρυγόνων και της όλης φασαρίας, κατάφεραν προς στιγμήν να σπάσουν την διαδήλωση. Όμως εκεί φάνηκε η μεγάλη διαφορά. Οι άνθρωποι που είχαν συγκεντρωθεί από το πρωί, δεν είχαν έρθει για να φύγουν εξαιτίας του φθηνού σχεδίου της αστυνομίας να δημιουργήσει το μπάχαλο για να τρομάξει τους γέρους και τους γονείς που είχαν μαζί τους και παιδιά. Έτσι αμέσως μόλις σταμάτησε το μπάχαλο, ο κόσμος ξαναγέμισε την Λεωφόρο Αμαλίας μπροστά από την βουλή και έμεινε εκεί μέχρι το βράδυ.

Ακούστηκε επίσης πως ο κόσμος έπιασε έναν κουκουλοφόρο ο οποίος είχε αστυνομική ταυτότητα. Η αστυνομία φυσικά το διέψευσε, αλλά το περίεργο θα ήταν να το επιβεβαιώσει...

Πολύς κόσμος από τους αγανακτισμένους αυτά τα ζούσε για πρώτη φορά αφού όπως είπαμε (ακόμα και το τελευταίο παπαγαλάκι έχει σταματήσει να το αμφισβητεί πλέον αυτό) πρόκειται για ανθρώπους άσχετους με κόμματα και "μαντρωμένη ιδεολογία". Ο μύθος περί αριστερών, δεξιών κλπ έχει πέσει. Όχι πως δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί μέσα στους αγανακτισμένους, αλλά σαν κίνημα συνολικά δεν μπορεί κανείς να του δώσει έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Τον μόνο χαρακτηρισμό που μπορεί να δώσει κανείς σε αυτό το κίνημα είναι πως οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούν την άρνηση του μνημονίου, την παραίτηση της κυβέρνησης και τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματός μας.

Οι πολιτικοί μας, αλλά και δυστυχώς κάποιες θλιβερές υπάρξεις στο ρόλο των παπαγάλων, μιλούν για φασιστική εκτροπή και για κίνημα που είναι όπως λένε "επικίνδυνο για την δημοκρατία". Ναι, υπάρχουν blogs που πιστεύουν σε κάτι τέτοιο. Ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως η πολιτική του Παπανδρέου με το μνημόνιο είναι η μόνη που μπορεί να μας σώσει! Ας το χωνέψουμε πως υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, όσο δύσκολο και αν μας είναι.

Καθώς λοιπόν όλα αυτά τα παπαγαλάκια (πολιτικοί και μη) μιλάνε για φασιστική εκτροπή, εγώ αναρωτιέμαι:

• Ποια ακριβώς δημοκρατία κινδυνεύει; Αυτή που περιέγραψα εδώ;
• Πόσο δημοκράτες είναι οι πολιτικοί μας που βλέπουν επί 24 ημέρες να μαζεύεται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ κόσμος, άλλες φορές ασφυκτικά πολύς και άλλες φορές λιγότερος, που τους ζητάει να φύγουν, ενώ αυτοί κάθονται μπάστακες εκεί;
• Πόσο δημοκράτες είναι οι πολιτικοί μας που όταν άκουσαν πως ο κόσμος έχει φτάσει στο σημείο να οργανώνει να περικυκλώσει την βουλή για να τους διώξει, αυτοί αντί να παραιτηθούν, το μόνο που σκέφτηκαν να κάνουν είναι απλά να μας εμποδίσουν να τους περικυκλώσουμε; 
• Πόσο δημοκράτες είναι οι πολιτικοί μας που ισχυρίζονται πως πήραν λαϊκή εντολή να κυβερνήσουν, την ώρα που και οι πέτρες ξέρουν πως αυτή την εντολή την πήραν υποσχόμενοι τα ακριβώς αντίθετα με αυτά που εφαρμόζουν;
• Άραγε, όταν γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρχαν και τότε παπαγαλάκια που μιλούσαν για "φασιστική εκτροπή" και φοβόντουσαν μην πέσει η τότε "δημοκρατία" μας; Γιατί και ο Παπαδόπουλος δημοκρατία το ονόμαζε αυτό που είχαμε τότε...
• Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ μπορεί να είναι ο Παπανδρέου που νομίζει πως με τον ανασχηματισμό μπορεί να μας ηρεμήσει;
• Και τέλος, πόσο ζώα, τσιράκια, κομματόσκυλα ή βολεμένοι μπορεί να είναι κάποιοι που ακόμα και σήμερα "φοβούνται" για την δημοκρατία μας εξαιτίας των συγκεντρώσεων των αγανακτισμένων;

Εγώ προσωπικά είμαι υπερήφανος που συμμετέχω σχεδόν όλες τις μέρες στις συγκεντρώσεις του συντάγματος. Δεν προσπαθώ να εξιδανικεύσω τους "αγανακτισμένους". Εξάλλου είναι αλήθεια πως με έχουν ενοχλήσει αρκετά πράματα κατά καιρούς που βλέπω εκεί πέρα, ενώ για άλλα πολλά δυσκολεύομαι να καταλήξω αν είμαι υπέρ ή κατά με κάποιες κινήσεις.

Ωστόσο, η μαγεία αυτού του κινήματος είναι αυτή ακριβώς. Καθορίζεται από τον αυθορμητισμό και την διαφορετικότητα του καθενός. ΔΕΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΤΑΙ!!! Και αυτό είναι που τα κομματόσκυλα δυσκολεύονται απίστευτα να κατανοήσουν ακόμα και σήμερα. Αν αυτό το κίνημα είχε καθοδηγητή δεν θα ήταν έτσι όπως είναι, και εμένα και πολλούς άλλους, δεν θα μας ενοχλούσε τίποτα γιατί ή θα ήμασταν υπάκουοι στον αρχηγό, ή απλώς θα είχαμε αποχωρήσει. Όμως τίποτα από τα 2 δε συμβαίνει. Όσο και να με εκνευρίζουν κάποια πράματα που βλέπω στο Σύνταγμα λοιπόν, όταν το σκέφτομαι ψύχραιμα καταλαβαίνω πως αυτό είναι που με καθησυχάζει τελικά. Το ύποπτο θα ήταν να υπήρχε μία αδικαιολόγητη ομοιογένεια μεταξύ μας...

Γιατί όσο και αν οι κομματάρχες δεν μπορούν να το αποδεχθούν, ο κάθε άνθρωπος έχει ξεχωριστή προσωπικότητα και πρέπει να υπάρχει σεβασμός στην διαφορετικότητα του καθενός. Έτσι είναι λογικό να υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ μας.

Το μόνο κοινό που μας ενώνει είναι πως θα μείνουμε εκεί μέχρι να φύγουνε αυτοί...